من تشنه‌ی صدای تو بودم که می‌سرود
در گوشم آن کلام خوشِ دلنواز را/ فروغ

✍غلامرضا علیزاده
وقتی زمزمه بسیار زیبای #نیلوفر_محبی را که خود، نوازنده‌ای چیره‌دست است در زیر شبستان مسجد شاه اصفهان می‌شنویم، خواننده با تحریرهایش که در مسیر رهایی شکسته می‌شوند، روح‌مان را چون زنده‌رودی به خروش وامی‌دارد.

و آنگاه که به زیبایی هرچه تمام‌تر می‌خواند؛ تو کریمی، تو رحیمی...، بی‌آن‌که بودجه‌‌ هنگفتی از کیسه‌ی بی‌صاحب ملت به‌خود اختصاص دهد، نجوایی روحانی را در‌ سرسرای مسجد سر می‌دهد، که دل آدمی را برای یک سجده‌ی عاشقانه به یغما می‌بَرَد.

اما وقتی خواننده در اوج احساس است و پرنده خیالش را رها کرده، ناگاه صدای کژخویی به گوش میرسد، او که بود؟ بی‌گُمان از نرینگی تنها صدای زمخت را به ارث برده، و دل به برخی از ... سپرده بود که ترنّم موسیقی را آن‌هم از حنجره‌ی یک زن حرام می‌دانند.

معاذالله! آیا دارندگانِ اذهان متصلب، یک‌بار خود را به ورطه‌ی شکی دکارتی افکنده‌اند؟ نکند آن‌ روایات، زمزمه‌های ابن ابی‌العوجاء یا چه میدانم بیابانگردی از قبیله بنی‌تمیم بوده باشد که خود را لابلای اوراق مصاحف جای داده‌اند!
@kherad_Jensi