دوستان! در این جمع، هر شب بار‌ها و بار‌ها نام کانون نویسندگان ایران به گوشتان رسیده است. بار‌ها و بار‌ها شنیده‌اید که ما خواستار آزادی اندیشه و بیان، آزادی چاپ و نشر آثار قلمی، آزادی اجتماع و سخنرانی هستیم. و این همه، بر مقتضای قانون اساسی ایران، متمم آن و اعلامیۀ جهانی حقوق بشر

دوست من! فرزندم! من اگر به گمانِ درست یا نادرست نویسنده‌ام، تو خواننده‌ای. من می‌نویسم و تو می‌خوانی ... و دیگر جا برای شخص سومی نیست که میان ما سرک بکشد و به تو بگوید چه بخوان و به من دستور بدهد چه بنویس. تو آزادی و من آزاد. آزادی من و تو به هم بسته است. آزادی را برای هم بخواهیم. تو پاسدار آزادی من باش و من نگهبان آزادی تو. نه تنها در خواندن و نوشتن، در همۀ جلوه‌های زندگی فردی و اجتماعی

دوستان! جوانان! ده شب، به صورت جمعیتی که غالبا سر به ده هزار و بیشتر می‌زد، آمدید و اینجا، روی چمن و خاک نمناک، روی آجر و سمنت لبۀ حوض، نشسته و ایستاده، در هوای خنک پاییز و ‌گاه ساعت‌ها زیر باران تند، صبر کردید و گوش به گویندگان دادید. چه شنیدید؟ آزادی و آزادی و آزادی

سخنرانی محمود اعتمادزاده (به‌آذین) — شب‌های شعر گوته — مهر ۱۳۵۶

بیست ماه بعد این طرح از کامبیز درمبخش در مجله تهران مصور به تاریخ ۱۸ خرداد ۱۳۵۸ منتشر شد

امروز بعد از چهل سال جای قلم چه چیز دیگری می‌شود گذاشت؟

بسم الله الرحمن الرحیم
من علی خامنه ای از این اینجا اعلام میکنم
وریا غفوری طرف مردم ایران بود به همین
دلیل به وسیله ویروس کرونا آلودش کردیم

مردم ایران نوبت همه شما میرسه ما وریا غفوری را ترور کردیم