محمد مساعد، روزنامه‌نگار ایرانی، در مطلبی که در تلگرام خود منتشر کرد، از پنهان‌کاری جمهوری اسلامی در مورد مرگ و میر کرونا در روزهای اولیه شیوع این بیماری و احضار و تهدید روزنامه‌نگاران توسط حکومت نوشت.
متن محمد مساعد به شرح زیر است:
به چه قیمتی
حقیقت این است که پنهان‌کاری درباره ویروس کرونا در ایران از بهمن ۱۳۹۸ شروع شد. به یاد می‌آورم روزی را که روشن بود ویروس کرونا وارد کشور شده اما ما پیاپی به دفاتر پیگیری دستگاه‌های امنیتی احضار می‌شدیم و یا با تماس‌های تهدیدآمیز آنان روبرو بودیم. آن روزها کرونا «مسئله اول» کشور نبود بلکه انتخابات مجلس مسئله اول بود و حتی روزی که سرانجام اولین مرگ کرونایی ایران به رسمیت شناخته شد تیتر اول روزنامه‌ها (به جز روزنامه شهروند) به انتخاباتی اختصاص داشت که جز برای یک اقلیت ناچیز در قدرت، برای هیچ‌کس اهمیتی نداشت.
اولین احضارها برای پنهان کردن وجود بیماری بود و وقتی دیگر نمی‌شد وجود بیماری را انکار کرد برای بستن دهان‌ها موضوعات تازه‌ای پیدا شد. درحالیکه کشور در باتلاق کرونا فرو می‌رفت نگرانی اول مقامات این شده بود که کسی درباره میزان مرگ و میرها چیزی نگوید، مدیریت مسئولان را زیر سوال نبرد، به آمارهای ساختگی شک نکند، به افتضاح مستعان۱۱۰ نخندد و بعدتر، حرفی از واکسن آمریکایی و انگلیسی نزند.
دو سال زمان لازم بود تا آنچه را با همه توان پنهان می‌کردند در رقابت‌های داخلی بر سر قدرت فریاد بزنند و یکی یکی افشا کنند چطور در آمارهای مرگ و میر دست برده‌اند، ناظران بین‌المللی را گمراه کرده‌اند و میلیون‌ها دوز واکسن از اروپا را پس زده‌اند. آنچه تا دیروز سیاه‌نمایی و دروغ و توهم و توطئه خوانده می‌شد این بار از زبان عاملان آن تکرار می‌شد.
حداقل برای من روشن است با نیمی از توانی که در این دو سال صرف کتمان حقیقت و سرکوب شهروندان شد، می‌شد جان حداقل هزاران ایرانی را نجات داد. این نمونه‌ای از «ظلم سیستماتیک» است که همچنان در ایران جان و عمر و آینده ایرانیان را تباه می‌کند.
از تلگرام محمد مساعد
T.me/MosaedTelegram
#کرونا #جمهوری_اسلامی #محمد_مساعد
@Tavaana_TavaanaTech
متن محمد مساعد به شرح زیر است:
به چه قیمتی
حقیقت این است که پنهان‌کاری درباره ویروس کرونا در ایران از بهمن ۱۳۹۸ شروع شد. به یاد می‌آورم روزی را که روشن بود ویروس کرونا وارد کشور شده اما ما پیاپی به دفاتر پیگیری دستگاه‌های امنیتی احضار می‌شدیم و یا با تماس‌های تهدیدآمیز آنان روبرو بودیم. آن روزها کرونا «مسئله اول» کشور نبود بلکه انتخابات مجلس مسئله اول بود و حتی روزی که سرانجام اولین مرگ کرونایی ایران به رسمیت شناخته شد تیتر اول روزنامه‌ها (به جز روزنامه شهروند) به انتخاباتی اختصاص داشت که جز برای یک اقلیت ناچیز در قدرت، برای هیچ‌کس اهمیتی نداشت.
اولین احضارها برای پنهان کردن وجود بیماری بود و وقتی دیگر نمی‌شد وجود بیماری را انکار کرد برای بستن دهان‌ها موضوعات تازه‌ای پیدا شد. درحالیکه کشور در باتلاق کرونا فرو می‌رفت نگرانی اول مقامات این شده بود که کسی درباره میزان مرگ و میرها چیزی نگوید، مدیریت مسئولان را زیر سوال نبرد، به آمارهای ساختگی شک نکند، به افتضاح مستعان۱۱۰ نخندد و بعدتر، حرفی از واکسن آمریکایی و انگلیسی نزند.
دو سال زمان لازم بود تا آنچه را با همه توان پنهان می‌کردند در رقابت‌های داخلی بر سر قدرت فریاد بزنند و یکی یکی افشا کنند چطور در آمارهای مرگ و میر دست برده‌اند، ناظران بین‌المللی را گمراه کرده‌اند و میلیون‌ها دوز واکسن از اروپا را پس زده‌اند. آنچه تا دیروز سیاه‌نمایی و دروغ و توهم و توطئه خوانده می‌شد این بار از زبان عاملان آن تکرار می‌شد.
حداقل برای من روشن است با نیمی از توانی که در این دو سال صرف کتمان حقیقت و سرکوب شهروندان شد، می‌شد جان حداقل هزاران ایرانی را نجات داد. این نمونه‌ای از «ظلم سیستماتیک» است که همچنان در ایران جان و عمر و آینده ایرانیان را تباه می‌کند.
از تلگرام محمد مساعد
T.me/MosaedTelegram
#کرونا #جمهوری_اسلامی #محمد_مساعد
@Tavaana_TavaanaTech
Comments
Be the first to add a comment
Log in to comment