اگر چنین باشد که بسیار جای خرسندی و امیدواری است.


باید این نسل را آینده از آن انها و تلاش های ما هم در واقع برای سعادت آنها
است بیشتر بشناسیم.


 پس لازم است حقیقتا با هدف شناخت آلام
و آرزوهاشان با آنها مستقیماْ ارتباط برقرار کنیم.

جناب حسینی گول نخورید. درد غالب اینها فقر و غنا نیست. برای موجه کردن اعمالشان درد فقر و غنا را هم بهانه میکنند.
درد مردم اوکراین را هم، برای مسلمانان اویغور هم نگران می شوند، مردمان سوریه و یمن هم برایشان بعنوان گروهی که جمهوری اسلامی بهشان آسیب رسانده برایشان مهم میشود ولی کجا میفهمید همه اش کشک است؟
آنجا که دشمنشان را کارمند نیرو انتظامی قرار می دهند که با حقوق زیر 10 تومن جانش را کف دست می گیرد برای امنیت جامعه، آنجا که برای حمایت سلبریتی هایی که برنده های سیستم هستند دلشان غنج می زند، آنجا که سرزمین رویاهایشان آمریکاست که اصلا دنیا هیچ، همین منطقه جغرافیایی زندگیشان را ویران کرده.
جناب حسینی، حتما دهه هشتادی ها جوانند و روحشان آماده داشتن دغدغه های متعالی ولی چنان دغدغه هایی بهشان تزریق نشده.

رسانه‌های جمعی و شبکه‌های باصطلاح اجتماعی مغز دهه هشتادی‌ها را به میدان نبرد تبدیل کرده است و مرتب احمق تولید می‌کنند.
در نتیجه، این نسل به سربازان جنگ ترکیبی آمریکا علیه ایران تبدیل شده‌اند.
این نسل، نسل فحاشان و احمقان است و کمترین درک و تصوری از مطالبات و خواست‌های اقشار و طبقات مظلوم و ستمدیده ندارد.
نسل دهه هشتاد باید آموزش ببیند، از نو تربیت شود!

دهه هشتادی ها زیست مجازی‌شان زیادتر است. بیشتر از اینکه آگاه به واقعیت باشند، دانا به روایت هستند.

آن هم دانا به چه روایاتی!
روایاتی که از هزار تا یکی درست نیست.
دهه هشتاد‌ی‌ها، نسل یکی دو خط هستند. اهل مطالعه و یادگیری نیستند. حتی روایات بیشتر از یکی دو خط را هم نمی‌خوانند.
فاجعه این نسل، چند سال بعد عیان خواهد شد.

ما هیچ حکومتی نمیخواهیم، فقط آزادی مطلق و خودمختاری