▪️ چرا آدمکشها شیفتۀ معماریاند؟
🖋 محمدفرید مصلح| دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات معماری ایران
ما معمارها آدمهای خوشذوقی هستیم. هم سری در هنر داریم و هم با مسائل اقتصادی و اجتماعی درگیریم. همیشه برای رفع مشکلات، پیشنهادها و راهحلهایی در چنته داریم؛ راهحلهایی که محیط ما را بهتر و زندگی ما را آسانتر میکند. مثلاً یاد گرفتهایم که در طراحی یک مدرسۀ نوآور باید نظام غیراستادمحور بر آن حاکم باشد؛ اینطور که میزها را غیرخطی بچینیم. یا اینکه جلوی میهمان آبرویمان نرود؛ اینطور که حریم عمومی و خصوصی خانه را از یکدیگر تفکیک کنیم. حتی گاهی راهحلهایمان برای مشکلات اساسی مملکت هم راهگشاست؛ مثلاً برای رفع مشکل مسکن اقشار کمدرآمد، بهجای اینکه مشکل اقتصادی آنها را برطرف کنیم یا وامهای قابلتوجهی در نظر بگیریم، «خانههای ۲۵متری» بسازیم!
خیلی وقتها پیشنهادهای ما برای کارفرمای خصوصی، عمومی و هر انسانی جذاب است؛ آن هم کارفرمایی که تا چند ساعت پیش سادهترین حرفهایمان را نمیفهمید و هیچ درکی از نور و رنگ و فضا نداشت. اما واقعاً چرا معماری برای کسی که درک فضایی محدودی دارد جذاب است و حاضر است مبلغ زیادی را خرج معماری کند؟ کارفرما چگونه میاندیشد و هدفش از معماری چیست؟ ما بهندرت به این پرسش فکر میکنیم. چون وظیفۀ ما نقد اهداف او نیست، بلکه یاری رساندن برای تحقق اهداف اوست. انگار پزشکی هستیم که بیماری به سراغمان آمده و حرفهایش را میشنویم و بعد دارویی را برایش تجویز میکنیم. ما معماران، با نادیده گرفتن هدف کارفرما، اسیر «جبرباوری محیطی» میشویم. در واقع ایمان داریم که بیمارمان هر دردی که دارد، با داروهایمان حالش خوب میشود.
⭕️ادامۀ مطلب را میتوانید در Instant View یا در وبسایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:
https://telegra.ph/fm6-11-10http://koubeh.com/fm6@Koubeh