دستانم ميلرزد. ديگر توان مرثيه گويى براى عزيزانم را ندارم. تا كى درد؟ تا كى اشك؟ حسين فرجى رفيق دير و دورم هم ، در غربت جانكاه جان باخت در حالى كه ذرّه ذره ى جسم و جانش ايران را فرياد ميزد. تكه ى ديگرى از وجودم كنده شد. نمى دانم چند تكه ى ديگر باقى مانده است. چه بگويم؟ و چگونه بگويم از آن همه خاطره كه به آنى پركشيد. از روزگار جوانبختى تا ايام غريبانه ى پيرانه سرى؟ يك كلمه ، تنها يك كلمه نقطه ى پايان را رقم زد : مرد. !!!! همين. چگونه باور كنم؟ چگونه بپذيرم كه يك كلمه ، تنها يك كلمه ، ناقوس پايان عمرى شب و روز بسر آوردن و در خوشى و ناخوشى ، درد و بى دردى همراه و همدل و يار و ياور بودن را به صدا در آورد ؟ مى دانم : ز مادر همه مرگ را زاده ايم ، خوب ميدانم ، اما باورش ، باور مرگ عزيز سخت است ، خيلى سخت است. عشق و نور همراهت باد حسين جانم. خوشبخت من كه ساليان دراز از موهبت دوستى و دوست داشتنت برخوردار بودم. جايت در دلم خالى است و خالى خواهد ماند. بخواب عزيزم كه اكنون آرامش ابدى از آن توست و درد بى درمان نبودنت از آن ما.

فریدون فرح‌اندوز