✔️ انتخاب رشته کارشناسی ارشد
یکی از عزیزان از من در مورد نحوه انتخاب دانشگاه محل تحصیل در مقطع ارشد پرسیده اند. پیشنهاد من به این دوستان رعایت چند نکته مهم است.
🔹1- مکان تحصیل: اولین نکته مهم در انتخاب رشته، انتخاب شهر محل تحصیل است.علوم انسانی و اجتماعی در ایران چندان از پایگاه قوی برخوردار نیست و بجز در شهر تهران و قم، در سایر نقاط کشور تحصیل در این رشته ها چندان مطلوبیتی ندارد؛ هر میزان که شما از شهر تهران دورتر می شوید، کیفیت تحصیل در این رشته ها کاهش می یابد.همچنین، در شهر تهران و قم، امکان دسترسی به منابع علمی، حضور در اجتماعات تخصصی و ... فراهم تر می باشد.همچنین، شهر تهران و قم از پویایی های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی بالایی برخوردارند که تجربه آنها عامل مهمی در رشد شخصیت و بینش یک محصل و پژوهشگر علوم اجتماعی و انسانی است.
🔹2- دولتی یا آزاد: بعد از مکان تحصیل، دولتی یا آزاد بودن دانشگاه از اهمیت برخوردار است. اگرچه این متغیر در مقابل متغیر مکان از اهمیت ثانوی برخوردار است. تحصیل در یکی از شعبات دانشگاه آزاد در تهران – از نظر من – به تحصیل در دانشگاههای دولتی دورافتاده ارجحیت دارد.
🔹3- داشتن گروه تخصص: یکی از نشانه های جدی بودن یک رشته در یک دانشگاه، وجود گروه تخصصی مرتبط با رشته است. در بعضی دانشگاه ها ، رشته مورد آموزش در قالب گروه کلی مانند "گروه علوم سیاسی" و مانند آن ارایه می شود.یکی از دلایل این رخداد، نبود هیات علمی کافی در چنین گروهها ودانشکدههایی است؛ نبود گروه تخصصی از ایجاد جریان علمی مستقل در رشته و رشد تخصصی اساتید میکاهد که خود به کیفیت برگزاری دوره لطمه وارد می کند.
🔹4- داشتن دوره دکتری: عزیزانی که قصد تحصیل در مقطع ارشد را دارند، باید به امکان تحصیل در مقطع دکتری نیز بیاندیشند. معمولا پذیرش در دوره دکتری دانشگاه محل تحصیل ارشد آسانتر است. لذا، داشتن مقطع دکتری دلیل مهمی برای انتخاب یک دانشگاه برای تحصیل است. علاوه بر اینکه، وجود دوره دکتری نشانه سرمایه گذاری بیشتر دانشگاه درآن رشته و احتمالا حضور اساتید با رنکینگ بالاتر علمی است.
🔹5- گروههای آموزشی ودانشکده های همجوار: وجود گروههای آموزشی با زمینه کلی مشترک شاخص مهم دیگر برای انتخاب رشته است. مثلا، وجود گروه علوم سیاسی، جامعه شناسی سیاسی در کنار رشته روابط بین الملل؛ در چنین وضعیتی امکان استفاده از منابع علمی و مشاوره اساتید این گروهها در کنار اساتید تخصصی رشته برای دانشجو فراهم تر هست. همچنین، وجود دانشکدههای قوی و مستقل در علوم انسانی و اجتماعی زمینه وسیعی از مطالعات بین رشته ای را برای دانشجو فراهم می سازد.
🔹6- جامع بودن و وجود تمام مقاطع: دانشگاه های جامع نسبت به دانشگاههای تخصصی مکان بهتری برای تحصیل هستند. همچنین، دانشگاههایی که در سه مقطع دانشجو می گیرند، از دانشگاههایی که فقط دانشجوی تحصیلات تکمیلی می گیرند، از پویایی علمی و اجتماعی بالاتری برخورداراند و منابع بیشتری در این دانشگاهها در دسترس دانشجو است. بطور مثال به این نکته می توان اشاره کرد که به علت کافی نبودن میزان واحدهای تدریس در دانشگاههای تخصصی – به علت نبود دانشجوی کارشناسی – ظرفیت جذب اعضای هیات علمی کمتر از دانشگاههای جامع است، این درحالیست که عضو هیات علمی از عناصر کلیدی برای حفظ و ارتقای کیفیت آموزشی و پژوهشی می باشد.
🔹7- رنکینگ جهانی و کشوری: در نهایت می توان داشتن رنکینگ کشوری و جهانی را معیاری برای انتخاب میان دو دانشگاه در نظر گرفت.گرچه، این رنکینگ در دانشگاههایی که علوم پایه و فنی دارند، چندان معیار مناسبی نیست، چون بخش مهمی از اعتبار این دانشگاهها از محل عملکرد دانشکده های غیرعلوم انسانی فراهم می گردد و رنکینگ بالا، نشانه کیفیت آموزش و پژوهش بالاتر در حوزه علوم انسانی و اجتماعی در این دانشگاه ها نیست.
@kazemizamharir
یکی از عزیزان از من در مورد نحوه انتخاب دانشگاه محل تحصیل در مقطع ارشد پرسیده اند. پیشنهاد من به این دوستان رعایت چند نکته مهم است.
🔹1- مکان تحصیل: اولین نکته مهم در انتخاب رشته، انتخاب شهر محل تحصیل است.علوم انسانی و اجتماعی در ایران چندان از پایگاه قوی برخوردار نیست و بجز در شهر تهران و قم، در سایر نقاط کشور تحصیل در این رشته ها چندان مطلوبیتی ندارد؛ هر میزان که شما از شهر تهران دورتر می شوید، کیفیت تحصیل در این رشته ها کاهش می یابد.همچنین، در شهر تهران و قم، امکان دسترسی به منابع علمی، حضور در اجتماعات تخصصی و ... فراهم تر می باشد.همچنین، شهر تهران و قم از پویایی های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی بالایی برخوردارند که تجربه آنها عامل مهمی در رشد شخصیت و بینش یک محصل و پژوهشگر علوم اجتماعی و انسانی است.
🔹2- دولتی یا آزاد: بعد از مکان تحصیل، دولتی یا آزاد بودن دانشگاه از اهمیت برخوردار است. اگرچه این متغیر در مقابل متغیر مکان از اهمیت ثانوی برخوردار است. تحصیل در یکی از شعبات دانشگاه آزاد در تهران – از نظر من – به تحصیل در دانشگاههای دولتی دورافتاده ارجحیت دارد.
🔹3- داشتن گروه تخصص: یکی از نشانه های جدی بودن یک رشته در یک دانشگاه، وجود گروه تخصصی مرتبط با رشته است. در بعضی دانشگاه ها ، رشته مورد آموزش در قالب گروه کلی مانند "گروه علوم سیاسی" و مانند آن ارایه می شود.یکی از دلایل این رخداد، نبود هیات علمی کافی در چنین گروهها ودانشکدههایی است؛ نبود گروه تخصصی از ایجاد جریان علمی مستقل در رشته و رشد تخصصی اساتید میکاهد که خود به کیفیت برگزاری دوره لطمه وارد می کند.
🔹4- داشتن دوره دکتری: عزیزانی که قصد تحصیل در مقطع ارشد را دارند، باید به امکان تحصیل در مقطع دکتری نیز بیاندیشند. معمولا پذیرش در دوره دکتری دانشگاه محل تحصیل ارشد آسانتر است. لذا، داشتن مقطع دکتری دلیل مهمی برای انتخاب یک دانشگاه برای تحصیل است. علاوه بر اینکه، وجود دوره دکتری نشانه سرمایه گذاری بیشتر دانشگاه درآن رشته و احتمالا حضور اساتید با رنکینگ بالاتر علمی است.
🔹5- گروههای آموزشی ودانشکده های همجوار: وجود گروههای آموزشی با زمینه کلی مشترک شاخص مهم دیگر برای انتخاب رشته است. مثلا، وجود گروه علوم سیاسی، جامعه شناسی سیاسی در کنار رشته روابط بین الملل؛ در چنین وضعیتی امکان استفاده از منابع علمی و مشاوره اساتید این گروهها در کنار اساتید تخصصی رشته برای دانشجو فراهم تر هست. همچنین، وجود دانشکدههای قوی و مستقل در علوم انسانی و اجتماعی زمینه وسیعی از مطالعات بین رشته ای را برای دانشجو فراهم می سازد.
🔹6- جامع بودن و وجود تمام مقاطع: دانشگاه های جامع نسبت به دانشگاههای تخصصی مکان بهتری برای تحصیل هستند. همچنین، دانشگاههایی که در سه مقطع دانشجو می گیرند، از دانشگاههایی که فقط دانشجوی تحصیلات تکمیلی می گیرند، از پویایی علمی و اجتماعی بالاتری برخورداراند و منابع بیشتری در این دانشگاهها در دسترس دانشجو است. بطور مثال به این نکته می توان اشاره کرد که به علت کافی نبودن میزان واحدهای تدریس در دانشگاههای تخصصی – به علت نبود دانشجوی کارشناسی – ظرفیت جذب اعضای هیات علمی کمتر از دانشگاههای جامع است، این درحالیست که عضو هیات علمی از عناصر کلیدی برای حفظ و ارتقای کیفیت آموزشی و پژوهشی می باشد.
🔹7- رنکینگ جهانی و کشوری: در نهایت می توان داشتن رنکینگ کشوری و جهانی را معیاری برای انتخاب میان دو دانشگاه در نظر گرفت.گرچه، این رنکینگ در دانشگاههایی که علوم پایه و فنی دارند، چندان معیار مناسبی نیست، چون بخش مهمی از اعتبار این دانشگاهها از محل عملکرد دانشکده های غیرعلوم انسانی فراهم می گردد و رنکینگ بالا، نشانه کیفیت آموزش و پژوهش بالاتر در حوزه علوم انسانی و اجتماعی در این دانشگاه ها نیست.
@kazemizamharir
Comments
Be the first to add a comment
Log in to comment