آیین نوروز و لحظه تحویل سال نو، فرصتی است برای دوباره برخاستن و دوباره ساختن، اما نه به پشتگرمی توهم و ساده اندیشی و نادیده انگاشتن واقعیات تلخ، بلکه برخاستن و ساختنی چون ققنوس از دل خاکستر.

اما برخاستن برای ساختن چه چیز؟
آدمی به امید زنده است و آنجا که تکیه گاهی برای امید نمانده باشد، چاره‌ای نیست جز آن که با هر آن چه از ما ساخته است، تکیه گاهی برای امید بسازیم و چه شروعی برای ساختن این تکیه گاه نیکوتر از نوروز؟

خوبی در حق دیگران، دیگرانی که در رنج هستند، گفتن از حق آنجا که دروغ حکم می راند، تمرد از بردگی جهل و خرافاتی که مولد فقر و فلاکت است و احترام عمیق نسبت به کودک انسان، می تواند ما را به معماران امید تبدیل کند و این عمر کوتاه زمینیِ ما را در تاریکی ویرانه های زمین، به درخشش درآورد و چراغ راه ناامیدان قرار دهد.


سال نو بر آنان که حرمت انسان را پاس ‌می‌دارند مبارک باد.

جمعیت امام علی
🆔@imamalisociety